Беларуская карма или Вечное возвращение

В школе учил наизусть — не задумывался даже.

Каб мне голас добры мець,
Каб мне гора куды дзець,
Каб жа гора Бог не даў —
Я б вясёла заспяваў:
Ой, гора ж маё!
Склаў я гора у аклунак,
Склаў бяду сваю, фрасунак,
Кінуў ў рэчку аж да дна, —
Прыйшло гора, як штодня.
Ой, гора ж маё!
Ўзяў я гора ды ў анучу,
Кінуў ў полымя-агонь,
Ніяк гора не замучу:
Гора горам, як штодзён.
Ой, гора ж маё!
Ўзяў я гора — ды на вожжы,
Завёў ў лес, скруціў да пня,
Заўтра гора, як свет божы,
Ўлезла ў хату, як штодня.
Ой, гора ж маё!
Склаў я гора ды у дошкі,
Закапаў у велькі роў,
Адышоў ад ямы трошкі,
Аж у хаце гора зноў.
Ой, гора ж маё!
Завярнуўшы у салому,
Гора ў лапаць палажыў,
Абуў ў лапаць, сышоў з дому:
Гора горам, — лапаць згніў.
Ой, гора ж маё!
Склаў я гора ў тарбіну,
Аж у Мерыку адвёз, —
Думаў: тут або я згіну,
Або з гора будзе лёс.
Ой, гора ж маё!
Дык і тут няма пакою:
З горам лёг і з горам ўстаў;
Мусіць, бог яго з душою
Разам возьме, разам даў!
Ой, гора ж маё!

Францішак Багушэвіч (1840—1900)